Levensloop

Ik ben geboren en getogen in het oosten van het land (Brummen en Zutphen, Gld.) op een antroposofisch instituut voor verstandelijk beperkte kinderen waar mijn ouders werkzaam waren. In Zutphen genoot ik onderwijs op een Vrije kleuter, lagere- en middelbare School. Mijn studiejaren (Maatschappelijk Werk en Dienstverlening, propedeuse psychologie en Algemeen Sociale Wetenschappen) bracht ik door in de Randstad (Utrecht). Hier koos ik me te verbinden aan een studenten vereniging. De Randstad, het studenten Corps en een wetenschappelijke studie verrijkte mijn tot dan toe relatief dromerige, naïeve wereld.  Ik kreeg het echter niet cadeau: het waren eenzame jaren, waarin ik onbewust zocht naar wie ik was en waar mijn pad lag. Tijdens de afronding van mijn studie in 2005 ontmoette ik mijn huidige man.

In 2006 verhuisde ik naar Amsterdam waar we gingen samenwonen. Ondertussen was ik werkzaam bij de William Schrikker Jeugdbescherming als gezinsvoogd. Daar werkte ik in de zogenaamde multi-problem gezinnen en leerde de ‘onderkant’ van de samenleving kennen. Opnieuw een verrijking.

Toen in de zomer van 2007 ons eerste kindje, een dochter, werd geboren, verruilde ik deze voor mij inmiddels te ‘rauwe en problematische’ wereld, voor de iets mildere William Schrikker Pleegzorg en mocht ik pleeggezinnen begeleidden. In de lente van 2010 werd ik moeder van een zoon.

De eenzame jaren werden vervangen door een warm nest. Er diende zich nieuwe uitdagingen aan. Zo liet mijn gezondheid het voor het eerst afweten: sinds mijn kindertijd praktisch nooit meer ziek geweest, zag ik me nu geconfronteerd met een 1 a 2 wekelijkse periode van me belabberd voelen en dit om de 6 a 8 weken.  Tussentijds voelde ik me veelal blij en vitaal en dit was ook het beeld dat ik van mezelf had en bleef hebben. Maar dan iedere keer, weer heel onverwachts, werd ik als het ware onderuit gehaald, alsof iemand me plotseling pootje haakte. Behalve het fysieke aspect keek ik in die ziekteperioden ook tegen mijn zogenaamde schaduwkanten aan. Ik begreep het niet en het maakte me boos en verdrietig. Ik wilde dolgraag weten waarom, maar vooral hier doorheen komen. Ik was zeer gemotiveerd om mijn gezondheid terug te krijgen….

In 2012 verhuisde ik met mijn man en twee kinderen, van Amsterdam naar Den Haag en zei mijn vaste baan op. Het opgeven van deze vaste dienstbetrekking en de heerlijk rustige woonplek vlakbij het prachtige natuurgebied, de duinen van Meijendel, en niet te vergeten de fantastische zee, verschafte mij meer rust, tijd en ruimte om mij verder te ontwikkelen en mijn inmiddels helder geworden passie te volgen: gezondheid en bewustzijn van mijzelf en anderen vergroten!

Zoektocht naar heling en bewust-wording en visie op gezondheid

Eigenlijk kan ik me niet herinneren waar mijn interesse voor heling en groei begon. Als kind al stelde ik directe en soms rake vragen, omdat ik oprecht geinteresseerd was in de essentie van de persoon en diens verhaal.
En toen ik, rond mijn 20^ste, van een bevriende psychotherapeut hoorde dat mensen zich soms schamen of bang zijn om in therapie te gaan, riep ik verwonderd uit: ‘ik zou dolgraag in therapie willen, ik zou niet weten waarvoor, maar ik vind het heerlijk om mezelf te leren kennen.

Mijn schaduw en licht
De dingen die ik in de loop van de jaren tegen ben gekomen waren heus niet allemaal rozengeur en manenschijn. Vaak nog denk ik terug aan die wens ‘mezelf leren kennen’…Want ja, ook ik heb angsten, schaamte, onzekerheden en verdriet mogen aankijken, waarvan ik in de verste verte toen niet wist dat deze in mij leefden.
Het lijkt bijna een tegenstelling, maar wat een bevrijding en blijheid geeft het me nu om contact te leggen met mijn verdriet en al die andere kanten die zich wat meer verstopt hadden. Of mildheid te voelen als ze zich nu laten zien. De ruimte die het geeft om ze er te laten zijn, als het ware door mij heen te laten spoelen. Er niet mee in discussie of nog ondermijnender in gevecht te gaan of ze weg te sturen. Ik zie en ervaar het als kleine kinderen die op de deur kloppen, aandacht van mij willen en door mij gezien willen worden, als het ware even op schoot bij mij mogen zitten.
Hoe daardoor ook mijn zelfbeeld steeds minder afhankelijk wordt van mijn emoties. Dat in plaats van dat ik mezelf als instabiel of heftig bestempel als ik boosheid of verdriet ervaar, kan voelen hoe rijk en intens ik kan voelen en ervaren. Ik kan zoveel schoonheid zien in schaamte, jaloezie, boosheid of verdriet. Vooral op het moment dat als ik dit voel opkomen ik er werkelijk contact mee maak en het er enkel laat zijn en door me heen laat spoelen. Vaak ook kies ik er nu voor om dit met mijn omgeving te delen, ze deelgenoot te maken van mijn binnenwereld. Of hen te vragen wat er in hen omgaat. En behalve de moeilijke momenten of emoties vier en deel ik ook graag de vrolijkheid en plezier in het leven.
Onbedaarlijk lachen is een ongelofelijk krachtige uitlaatklep en die klep staat regelmatig open 🙂
En als dit delen van mooie of moeilijke momenten gebeurt zonder oordeel of verwachting dan kan er werkelijke verbinding ontstaan en dan ervaar ik zoveel warmte, liefde en heling.

Schaduw en licht in de praktijk
Graag vertel ik hieronder twee ervaringen in de praktijk (tijdens het volgen van een van de seminars/retraites) die denk ik mooi illustreren wat ik hierboven bedoel met: de schoonheid zien in ‘moeilijke’ momenten. Ik heb ervaren dat trainingen en opleidingen of individuele sessies (helende reizen, healing, retraites enz.) fungeren als een vergrootglas: jouw thema’s, kwesties en problemen, maar evengoed jouw kwaliteiten, die je ook in het dagelijks leven tegenkomt en alles wat in je zit, uitvergroot kunt zien en ervaren. Dit kan tevens een mooi moment zijn om hetgeen niet meer dient los te laten en te transformeren en je kwaliteiten te belichten en versterken. Hierdoor kan je een sprong voorwaarts maken en groeien en helen.

Be more you
In de zomer van 2013 volgde ik 2 x 4 dagen een hersentraining bij de organisatie Be More Yourself. Gebaseerd op inzichten uit de neurologie, die de inmiddels grote plasticiteit van de hersenen hebben aangetoond, werd ik in staat gesteld mijn hersenen door middel van zintuiglijke feedback te trainen naar meer balans. Het gaf onspanning en ik vond het interessant, maar wat ik nou precies merkte in die eerste week, dit kon ik niet benoemen.
Pas op het einde van de 2^e week gebeurde het: ik mocht een verlicht inzicht ontvangen. Woorden zijn natuurlijk heel beperkt en doen de ervaring te kort, maar om een idee te geven kan ik het als volgt omschrijven. Ik zag en ervaarde de diepere laag van het leven, als het ware een onderstroom van het leven, die zoveel milder, zachter, trager en liefdevoller is dan ik voor mogelijk kon houden.  Op dat moment was er een diep weten over de woorden en daden als: ‘loslaten’, ‘je hart openen’ en ‘mee bewegen op de stroom van liefde’.  Fascinerend genoeg was dit moment van verlicht inzicht precies terug te zien op de monitor: daar waar twee hersengolven samenkwamen en elkaar raakten sprak mijn onderbewustzijn. Niet dmv taal, maar door mij beelden en kleuren te tonen die bijna tastbaar leken.

In deze training ervaarde ik een echt hoogtepunt, maar ook alle andere trainingen en opleidingen voelden als een warm bad. Daar zag en ervaarde ik zoveel goeds en voornamelijk werden mijn kwaliteiten gezien en naar boven gehaald. Het was steeds een herkenning een thuiskomen, dieper in contact met mijn eigen essentie.
Misschien een voorbereiding op het mogen ontmoeten van de andere (schaduw)kant? Ik grap nu wel eens dat als ik meteen die andere kant had leren kennen van mezelf in een training, dan was ik denk ik gestopt met het verder volgen van deze weg.

Vipassana Terschelling
Precies een jaar later toen ik in de zomer een (verkorte) vippassana deed op Terschelling en kort daarop een retraite in Winterswijk gebeurde het dat ik flink diep ging.
Ik was in mezelf gekeerd, voelde weinig verbinding en dacht alleen maar: hier hoor ik niet thuis, dit zijn niet ‘mijn mensen’. Kortom ik ervaarde enorme dualiteit (goed en fout, minder en meer) tov mezelf en de ander. Hierdoor ervaarde ik afgescheidenheid ipv eenheid en verbondenheid met mezelf en de omgeving zoals in de vorige trainingen voornamelijk het geval was.
Op Terschelling kon ik dit nog tijdens de retraite doorbreken. De doorbraak ontstond op het allerlaatste nippertje tijdens het deel moment voordat iedereen weer zijns weegs zou gaan. Terwijl de mooiste ervaringen werden gedeeld, waarvan warmte, liefde en verbondenheid de gemene deler waren, wist ik dat ik het tegenovergestelde te delen had.
Daar was dat diepe, intuitieve weten: Marelde voor jouw groei en eigenwaarde heb jij jezelf hier nu te laten zien door te vertellen hoe jij deze week ervaren hebt. Het hart zat in mijn keel en het zweet brak me uit. Terwijl ik deelde dat ik vooornamelijk onzekerheid, frustratie, boosheid en onveiligheid tegengekomen was verzachte ik onmiddellijk. Er stroomden wat tranen over mijn wangen, tranen die het ijs in mij lieten smelten. Alle zachtheid, lichtheid, vrolijkheid en innerlijke zekerheid braken door. Precies bij de mensen waar ik voornamelijk het negatieve en zware zag, hadden ook ervaren dat er een ‘donkere wolk’ om mij hing en diegene die ik prettig vond die hadden vooral mijn blijheid, enthousiasme en levenskracht gezien. Zoals een vrouw die opbiechtte eindeloos naar mij te hebben gekeken hoe ik als een dolfijn door de golven sprong en een werd met de zee.

Retraite Winterswijk
En deze ervaring op Terschelling bleek later weer een opstapje te zijn naar een nog dieper zakken in mezelf  tijdens en na afloop van een retraite in Winterswijk.
De beste omschrijving of vergelijking is nog met een bevalling (een voor mij zeer spirituele ervaring). Voorafgaande aan de retraite de weeen. Mijn hele lijf verzette zich tegen het gaan naar het weekend. Ik voelde me opgejaagd en ik reed de dag voorafgaande aan het weekend keihard achteruit in mijn auto: klapbeng, tegen een paaltje aan, volledige bumber aan gort. Ik stond letterlijk en figuurlijk in zijn achteruit!
De retraite zelf fungeerde als de geboorte, met de bijbhorende barenspijn. Maar het cadeau dat ik daarvoor terug kreeg deed alle pijn vergeten. Een deel dat heel ver weggestopt zat, mocht weer integreren met de rest van mij. Dit gaf de weken erna zoveel vrijheid en levenskracht terug. Het leek alsof ik zweefde, intens verliefd was, liefde voor het leven! Ik ervaarde lange tijd erna een sterk verruimd bewustzijn. Mijn zintuigen werden gelift: ik kon alles helderder horen, zien, (voor)voelen.
Ik moest dit zelf doormaken, maar niet alleen. Er volgden bijzondere ontmoetingen en mensen die voorafgaande aan het weekend wisten wat er zou gebeuren en er na afloop voor mij waren om mij op de meest wonderlijke manieren bij te staan. Het hele universum leek zich voor mij te hebben ingespannen om dit voor mij diepgaande helingsproces te kunnen laten gebeuren.

Levenslessen
En ik leerde dat je hoogtepunten even leerzaam en de andere kant zijn van de medaille: je zogenaamde dieptepunten.
Een andere les leerde ik ook op deze plekken: alles zit in jezelf! Je kunt wel die schaduwkanten van een ander zien en waarnemen, wat het echter met mij doet, hoe ik reageer, wat ze mij spiegelen, is het meest wezenlijke om te kunnen groeien.
Ik voel dan ook diepe dankbaarheid voor het mogen opdoen van deze ervaringen. De pijn, woede, teleurstelling, schaamte, onmacht enz. die de ervaringen ook met zich meebrengen, zoek ik steeds weer in mezelf. Want ik geloof er heilig in dat mensen en situaties alleen maar op deze knopjes kunnen drukken, maar dat ze ten diepste in jezelf zitten. En daar ook geheeld dienen te worden.
Betekent dit dan ook dat je altijd ten allen tijde met iedereen om moet gaan en alles moet laten gebeuren? Dat denk ik niet. Ik heb mijn grenzen steeds sneller duidelijk en geef ze ook sneller aan. Ik kies steeds bewuster met wie ik omga en weet steeds helderder met wie ik mijn weg wil lopen.

Nieuwe keuzes
Aanvankelijk volgde ik het trainingsprogramma met Brandon Bays. Na deze bovenstaande ervaringen leerde ik dat voor mij niet alleen het middel of de inhoud belangrijk is, maar ook de mensen van wie ik het leer. Zo heb ik besloten om de rest van mijn kennis en ervaring op te doen onder de bezielde leiding van Maarten van Steenis en Yvonne Weeseman.
Hetzelfde geldt voor een voor mij zeer goede homeopaat (Alize Timmermans).  Behalve haar homeopathische middelen, zijn de gesprekken met haar even zo diepgaand en werken beiden in op alle lagen van de mens om zo het zelfhelend vermogen te bevorderen.
Hoewel ik geen homeopaat ben, kies er tot op heden voor om via sessies en seminars bij haar te leren; zoals zij homeopathie bedrijft en overbrengt gaat veel verder: het is voorbij homeopathie.
Zowel bij Maarten en Yvonne en Alize kan ik groeien en openen en ervaar ik heling op alle niveaus: emotioneel, mentaal en spiritueel. Ik geloof sterk dat werkelijke heling niet alleen ontstaat door een middel of medicijn, maar ook de persoon die het aanbiedt en vooral je eigen (onbewuste) keuze jouw zelfhelend vermogen aan te spreken.

Hobby, werk of passie?

Ik merk dat ik steeds minder de behoefte heb en ook steeds minder in staat ben iets in te delen of onderscheid te maken tussen wat ik voor mijn plezier, werk, gezin, of sociaal doe. Het lijkt steeds meer in elkaar over te lopen en met elkaar te vervloeien:
ik (ver)werk steeds meer mijn hobbys, ik werk steeds meer voor mijn plezier, kortom ik leef steeds meer mijn passie.

Voeding
Voeding blijkt een rode draad in mijn leven: het was en is een belangrijk en tegelijkertijd vanzelfsprekend onderdeel. Zo kreeg ik van huis uit biologisch-dynamische voeding gebaseerd op de inzichten vanuit de antroposofie. In mijn studententijd liet ik dit onbewust los en leerde een andere kant van voeding kennen. Eten als manier om vervelende gevoelens van ‘oa’ eenzaamheid even niet te hoeven voelen. In mijn huwelijk en mijn eigen gezin, waar ik weer meer in contact kwam met mezelf, kreeg ik ook weer een nieuwe en gezonde verhouding tot voeding. Allereerst verschaft het bezig zijn met voeding mij plezier en ik kan intens genieten van lekkere, pure producten en gerechten. Ook ben ik zeer geinteresseerd in wat voeding voor je gezondheid kan betekenen. En last but not least, zie ik voeding en haar landbouw als een weg om een betere, schonere en eerlijker wereld te creeeren. Kortom, een bewustwordings proces op zowel innerlijk als uiterlijke vlak. En ik werk graag samen en verwijs graag mensen door naar mensen die hier nog meer vanaf weten.

Yoga
Lichaamsbeweging en de verzorging van het lichaam is ook iets waar ik heel blij van word en ervaar hoe het mij in contact kan brengen met mezelf.
In 2010 kwam deed ik voor het eerst yoga. Onze oppas had haar yoga opleiding afgerond. Wij regelden wat mensen en gezamenlijk genoten we van haar lessen bij ons aan huis. Tot op heden, genieten we een paar keer per week, van yogales, bij ons aan huis. In de afgelopen jaren hebben we van verschillende docenten, verschillende vormen van yoga leren kennen. De wat rustiger hatha yoga is inmiddels verschoven naar de wat actievere Ashtanga yoga.

(Winter)zeezwemmen
En hetgeen mijn leven sinds de winter van 2013 verrijkt en verwarmt heeft, is het avontuurlijke winter-zeezwemmen. In november van 2013 dook ik op een vroege morgen, samen met mijn man, voor het eerst de toen al flink afkoelende Noordzee in . Tot op heden sla ik zelden een dag over. Het vaste groepje van 5 mensen, groeide uit tot een grote groep mensen. Ik vind het spannend en opwindend, het haalt het kind in me naar boven en ik  voel in al mijn cellen dat ik leef!!
Hoe langer ik het doe, hoe meer ik ervaar dat de natuur buiten ons ook in ons zit. Voor mij ontstaat er steeds meer een verbinding en versterking tussen het contact maken met alles wat in mij leeft en de volop levende natuur van de zee. Ook hoe we daar met zijn allen vanaf geraakt zijn en hoe de zee mij weer leert te leven vanuit mijn (vrouwelijke) natuur. De zee en haar golven, het weer: iedere dag is anders. Zo ook hetgeen door jezelf heen spoelt aan emoties, gedachten en de fysieke lichaamsensaties.
Mijn man heeft inmiddels de Wim Hof instructeurs opleiding afgrerond en mag nu de Wim Hof Methode en bijbehorende koude trainingen aanbieden.

Reconnective Healing en Eric Pearl
Juni 2012 volgde ik bij Eric Pearl het Reconnective Healing seminar level I/II te Amsterdam waar ik met honderden deelnemers ondergedompeld werd in deze nieuwe frequenties. Een jaar later volgde ik mijn eerste helende reis seminar bij Brandon Bays.
Toeval of de hulp van het universum? Een aantal situaties waren helpend, motiverend en bevestigend voor het beginnen met het in de praktijk brengen van healingen en helende reizen.
Allereerst de zeer duidelijke woorden van Bernadetta Maas (medium, te Den Haag) ‘jij hebt helende handen’. Vlak daarop kreeg ik mijn astrologisch profiel ‘toevallig’ onder ogen (ik had het jaren geleden gekregen en slechts vluchtig gelezen). Daar las ik voor het eerst bewust bij ‘Hoe ga je om met je diepste dingen’ het volgende:
‘Je bent enorm geïnteresseerd in het occulte. Niet alleen om te weten, maar ook om anderen er mee te helpen, bijvoorbeeld door een vermogen om te healen te ontwikkelen’.
En drie keer is scheepsrecht. Toen in korte tijd voor de 3^e keer Viathou Parker (helende reis therapeut) mij vertelde dat uit mijn eerste helende reis die ik bij haar maakte duidelijk naar voren kwam dat healing bij mij paste, gaf dit het laatste duwtje om verder te gaan met het geven van healingen en helende reizen in mijn praktijk: Bewustzijn en Ontwikkeling.

Verbinding
En verbinding en verbinden speelt ook als een rode draad door mijn leven. Graag verbind ik mensen met elkaar. Zoek ik verbinding in het contact met de ander. En misschien wel het belangrijkste zoek ik de verbinding met mezelf.
Ik vind het heerlijk om alles wat mij geholpen heeft naar meer balans, gezondheid en geluk te delen en met elkaar te verbinden. En dit alles bied ik nu aan in mijn praktijk Bewustzijn en Ontwikkeling.

Eigen inspiratie:

Ode aan de zee
‘Zoete, zilte, zee,
neem mij mee,
neem mij mee,

Woeste, wilde, wateren,
laat mij schateren,
laat mij schateren,

Spiegel mijn schaduw,
Verlicht mijn ziel,

Ik geef mij over,
als jij mij slaat,
richt me fier op,
als je loom en lobbig naast me staat,

Laten we samen dansen,
vieren dat ik leef,
ik me in jou,
jij je in al mijn cellen begeeft,

Dank u, dank u, duizendmaal,
huilen, lachen, ik ril, het waait,
O zee, zie mij
zee ZIE mij HELEMAAL!’

“Onze grootste angst is niet dat we ontoereikend zijn. Onze grootste angst is dat we onmetelijk krachtig zijn. We zijn het aller bangst voor het licht in ons, niet voor onze duisternis. We vragen ons af: “Wie ben ik om briljant, buitengewoon aantrekkelijk, talentvol en geweldig te zijn?”

Maar waarom eigenlijk niet? Je bewijst de wereld geen dienst door je kleiner voor te doen dan je bent. Er is niets verlichts aan als je in je schulp kruipt om te voorkomen dat mensen zich in jouw aanwezigheid onzeker zullen voelen.

Het is de bedoeling dat we stralen als kinderen. We zijn geboren om de glorie die in ons schuilt, te manifesteren. Dat licht bevindt zich niet in sommigen onder ons, het is aanwezig in ieder mens.

En als we ons eigen licht laten schijnen, geven we anderen onbewust toestemming om dat ook te doen. Wanneer we bevrijd zijn van onze angst, worden ook anderen door onze aanwezigheid daarvan automatisch bevrijd.”
De uitnodiging
~  Oriah Mountain Dreamer (Indiaanse stamoudste) ~

Het interesseert me niet wat je doet voor de kost;
Ik wil weten waar je naar hunkert; en of je ervan durft te dromen
het verlangen van je hart te vervullen.

Het interesseert me niet hoe oud je bent;
ik wil weten of je het risico neemt voor gek te staan
voor liefde, voor je dromen, voor het avontuur van levend zijn.

Het interesseert me niet wat je allemaal dwarszit;
ik wil weten of je contact hebt gemaakt met de kern van je eigen verdriet.
Of je bent geopend door de teleurstellingen van het leven;
of je bent verschrompeld, je hebt afgesloten, uit angst voor de pijn.
Ik wil weten of je pijn kunt verdragen; van mij en van jezelf,
zonder weg te stoppen, vast te bijten.

Ik wil weten of je plezier kunt verdragen van mij en van jezelf,
of je kunt dansen met overgave, extase toe kunt laten
tot in de toppen van je vingers en je tenen,
zonder te manen tot voorzichtigheid, tot realisme,
of ons te herinneren aan menselijke beperkingen.

Het interesseert me niet of het verhaal dat je vertelt waar is,
ik wil weten of je een ander kunt teleurstellen om eerlijk te zijn naar jezelf;
of je verdenking van verraad kunt verdragen, zonder verraad te plegen aan je ziel.
Ik wil weten of je trouw kunt zijn, en dus te vertrouwen.

Ik wil weten of je schoonheid kunt zien, ook als niet iedere dag even mooi is;
en of je jouw leven kunt herleiden tot haar bron.
Ik wil weten of je met falen kunt leven, het jouwe en het mijne,
en nog aan de rand van het meer kunt staan,
en JA kunt roepen tegen de zilveren gloed van de volle maan.

Het interesseert  me niet waar je woont of hoeveel geld je bezit.
Ik wil weten of je na een nacht vol verdriet en vertwijfeling,
moe en gekneusd tot op het bot, kunt opstaan
en doet wat gedaan moet worden voor de kinderen.

Het interesseert me niet wie je bent of waar je vandaan komt;
Ik wil weten of je naast me zult staan als het er echt op aan komt en
niet terug zult deinzen.

Het interesseert me niet wáár of wàt of met wìe je gestudeerd hebt;
ik wil weten wat er van je overblijft als al het andere wegvalt.
Ik wil weten of je alleen kunt zijn met jezelf;
en of je werkelijk waardeert wat je gezelschap houdt in lege momenten.